اشعار

گـشـت تا قـافـلـه‌ات بـین بیـابـان پـیـدا            در گذر شد بدنم زخمی و عریان پیدا

آب هم بود ولی تشنه بمیرم عشق است            شاهدم هست ازین کـاسه و دندان پیدا

گیسویم خاکی خاکیست خبر داری که            گیسویت هست دراین موی پریشان پیدا

تن من ماند زمین ماند زمین ماند زمین            بهـر دفـنـم‌ نـشده چـند مـسـلـمان پـیـدا

بخدا جـای زن و بچه تو اصلا نیست            کـربلا هر طـرفـش بوده مغـیلان پیدا

به دلم هیچ! به دستان خودت رحمی کن            خاتـمی مـانـده به دسـتان سلیـمان پیدا

مسـلم که از حـسیـن سـلام مـکـرّرش            باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش

فرموده مدح و منقـبتـش را به افـتخار            ثاراللّهی که بوده نـبی مـدح گـسـترش

ایثار و عزم و غیرت و آزادی و شرف            تـعـظـیـم می‌کـنـنـد هـمه در بـرابـرش

حیـرت برند اهل فـضیلت به رتـبه‌اش            زانـو زنند اهل کـرامت به محـضرش

مبهـوت گـشـته آدمـیان و فـرشـتـگـان            از عـزّتی که کرده عـطا حیّ داورش

تعـریف کرد و داد خـبر از شهـادتـش            بــا دیــدن عـقـیـل هـمـانـا پـیـمـبــرش

این است آن شهید که در یاری حسین            تا روز حشر مسجد کوفه‌ست سنگرش

لبّیک او حسین و طوافش به موج خون            تکـبـیرها بـلـند ز هر زخـم پـیـکـرش

پیـوسته بوی عـطر گـل نـیـنـوا گرفت            زآن دسته‌های نی که عدو ریخت بر سرش

سر داد و سر نکرد به جز بر حسین خم            ای جان فدای پیکر در خون شناورش

این است آن قـتـیل که بر زندگان دهد            روح حـیــات از نـفـس روح‌پــرورش

بـالای دار رفـت و هـمه سـربـه‌دارها            گـل‌بـوسه می‌زنـنـد به قـبـر مطهّـرش

پیـغـمـبر درد بـود و هـم‌درد نداشت            از کوفه به‌جز خاطره‌ای سرد نداشت
می‌گـفت: خدایا که بگوید به حسـین            این شهر هزارکوچه، یک مرد نداشت

******** محمد علی جوشقانی ********

من در بـر کــشـتـی نـجــات آمـده‌ام            در ســاحـل چـشـمـۀ حـیـات آمـده‌ام

تا زودتـر از زود گـنـاهـم بـخـشـنـد            قـبـل از عـرفـه در عـرفـات آمـده‌ام

******** سید رضا مویّد ********

آهنگ سـفـر کرد به فـرمان حـسین            در کوچۀ کوفه شد غزل‌خوان حسین
وقتی که حماسه را به خون امضا کرد            می‌گفت: که جان من به قربان حسین

******** غلامرضا شکوهی ********

در شـهـر نمانـده اهل دردی جز تو            در جادۀ عـشق، رهـنـوردی جز تو
در کـوفه؛ اگرچه لاف مـردی بزند            ای طوعه نمانده است مردی جز تو

******** سید مهدی حسینی ********

در شهـر دلی، به شوق پـرواز نبود            بـا حــنـجــرهٔ بــاغ، هــم‌آواز نــبـود
آورد کـبـوتـری پـیـام از گـل سـرخ            افـسـوس که یک پـنـجـرهٔ بـاز نـبود

******** میثم مومنی نژاد ********

تنهـا نه کـسـی تو را هـمـاورد نبود            یک مردِ نـبـرد، یـار و همدرد نبود
آن شب که زنی کرد حـمایت از تو            در کوفه به حقّ حق که یک مرد نبود

******** احد ده بزرگی ********

طلـوع کرده شفـق در نگـاه شعـله‌ورت           اسیر چـشم تو باران، نسـیم در به درت

تو از کدام لبِ تـشنه قـصه می‌خـوانی؟           که رودهای جهـان گـشـته‌اند همسفـرت

چه بر تو رفت در آن لحظه‌ای که فهمیدی           از آب و رنگ خیانت پُر است دور و برت

چه داغ‌ها که دلت را پُر از شرر کردند           چه زخم‌های عمیقی که مانده بر جگرت

نه آسـمان که شـبی بی‌سـتاره و تاریک           که تکه ابـر سـیـاهی‌ست در نگـاه ترت

تو را چنان که تویی هیچ‌کس نخواهد بود           اگر جـدا شـود از تن هـزار بـار سـرت

با اینکه روزی داشتی کاشانه در این شهر           اینجا نیا، دیگر نداری خانه در این شهر

یـادم می‌آید تا کجـاهـا کـیـسه‌ای نان را           می‌برد آن شب‌ها علی بر شانه در این شهر

وقتی تمام مردمانش جاهل‌اند ای عشق!           پیدا نخواهی کرد یک دیوانه در این شهر

آواره، گشتم کوچه‌ها را یک یک اما نیست           جز طوعه هرگز قامتی مردانه در این شهر

هرکس که روزی نامهٔ یاری برایت داد           شد نیـزه‌دار لشکر بیگـانه در این شهر

دورت بـگـردم! بـادهـای شــام آوردنـد           انگار با خود قحطی پروانه در این شهر

این نامه از مسلم به دستت می‌رسد اما           کشتند او را ناجوانمردانه در این شهر

بار بربـنـدیـد آهـنگ سـفـر دارد حسین           نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین

خنجر نامردمی خوردن ز اهل کوفه را           خوب می‌داند که میراث از پدر دارد حسین

اهل‌بیتش را ببین همراه خود آورده است           چون‌که از پایان کار خود خبر دارد حسین

تا بگوید شرط دینداری فقط آزادگی‌ست           روی دستش غنچه‌ای بی‌بال و پر دارد حسین

بانگ بر زد پیکری بی‌دست «اَدرک یا اَخا«           ناگهان دیدند دستی بر کمر دارد حسین

کوه صبر است او که هم داغ برادر دیده است           هم تک و تنهاست، هم داغ پسر دارد حسین

بر فراز نی نگاهش را به صحرا دوخته‌ست           آه اگر از اهل‌بیتش چشم بردارد حسین

کاروانی نیزه و شمشیر و خنجر پیش رو           کاروانی اشک و ماتم پشت سر دارد حسین

تا که حـج ناتـمام خـویش را کـامل کند           ترک سر کرده‌ست، احرامی دگر دارد حسین

ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای           بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای

تا که از مشرق دمیدی، سرخ‌رو چون آفتاب           روشنایی از کران تا بی‌کران آورده‌ای

تا چو نیلوفر زدی در برکۀ خون، دست و پا           پای از رفعت به اوج کهکشان آورده‌ای

آب دادی تا گُلِ توحید را از جوی خون           در کویرستان بهاری بی‌خزان آورده‌ای

نام تو شد شهره در آفاق چون آیات نور           تا به روی نیزه قرآن بر زبان آورده‌ای

از منا برتـافـتی رو، آمـدی در کـربـلا           فدیه با خود کاروان در کاروان آورده‌ای

برد ابراهیم اگر از بهر قربان یک ذبیح           تو به مذبح، کودک و پیر و جوان آورده‌ای

در زمان قحط‌سال عشق و ایثار و خلوص           تو حدیث عاشـقی را در میان آورده‌ای

خون پاکت شعله زد بر خرمن بیداد و کفر           بهر اهـریمن شهـابی بی‌امـان آورده‌ای

تـربت پـاک تو بادا غـرقـۀ عطر درود           چون گـل آزادگی را ارمـغان آورده‌ای

بار بر بسته‌ای ای دل، به سلامت سفرت           می‌بـری قـافـلۀ اشک مـرا پـشت سرت

راه می‌افتی و باقی‌ست به خاک عرفات           حرف‌هایی که روان بود از آن چشم ترت

به کجا می‌بـرد این راه بـلاخـیز تو را!           کـودکـان‌اند و زنـان‌اند چرا همسـفرت؟

ز امر حق قصد سفر داری و زین غم دلها           می‌شـود از سـر دلـباخـتـگی دربه‌درت

خـبر قـاصد تو می‌رسـد از طـوفـان‌هـا           این خبر چیست؟ که داغی‌ست گران بر جگرت

می‌رسی کم‌کم و پیداست به پهـنای افق           خـیمۀ در دل صحـرای بلا شـعـله‌ورت

میهمان هستی و با نیـزه و شمشیر چرا           میزبان تو گرفته‌ست چنین دور و برت؟

روزهـا می‌گـذرد می‌رسـد از راه آخـر           آن غروبی که سر نیزه روان است سرت

وقتی که با عشق و عطش یاد خدا کردی            احرام حـج بستی و عـزم کـربلا کردی

تو در تـمام راه، دور عـشق چـرخـیدی            حاشا اگر یک لحظه حَجّت را رها کردی

هـفتاد دفعه دور معـشوق خودت گشتی            آخر به روی نیـزه حَجَّـت را ادا کردی

شیطان به رویت سنگ زد، از کوفه پرسیدم:            کافر چرا اعمال حج را جا به‌ جا کردی

تا پای جان ماندن همان عهد قشنگی بود            عهدی که کوفی بست اما تو وفا کردی

خـون خـدا بودن قـیـامت می‌کـند در تو            حق داشتی تا محشرت را خود به پا کردی

تو خوب می‌دانستی آنجا یار و یاور نیست            حس می‌کنم از کربلا ما را صدا کردی

اینکه تو ابن بـوتـرابـی اتـفـاقـی نـیست            تو خاک را با خون پاکت کـیمیا کردی

حالا دلم با هر تپش صحن و سرای توست            یک کعبهٔ شش‌گوشه در قـلبم بنا کردی

دوبــاره مــوسـم آه و نــوا شـد            دل مـا بـا غـم یــار آشـنــا شـد
دلا! دانشسرای حضرت دوست            بـرای دوسـتـانـش غـم‌سـرا شد

امام پنـجـم ما گـشـت مـسـمـوم            به قـرآن مـبـین و دین فـدا شـد
هشام پَست ظلـمی آنچـنان کرد            که باقـر کُـشتـۀ زهـر جـفـا شد
گـل بــاغ ولا پـــژمـــرد آخــر            هَــزاران هــمـدم اهـل ولا شـد
الا ای بـلـبـل شــیــدا نــوا کـن            که دیگر صحن گلشن بی‌صفا شد
بزن بر سینه و بر سر که اینک            عـزای حضرت باقـر به پا شد
به وقت کـودکی در کـربلا بود            از آن رو روز و شب کارش بُکا شد
ز دنیا رفت با قـلبی پُر از غـم            به مـاتم قـلب عـالـم مـبـتلا شـد
دلش دریای غم بود و پُر از درد            دگر راحت شد و دردش دوا شد
عـزیز حـضرت سـجّـاد، بـاقر            مشرّف بر حضور مصطفا شد
چنان افـغـان نمـودنـد آل هـاشم            که گویا شهـر یثرب کربلا شد
ز جان شد باقـرالعـلـم النـبـیّـین            عــزادارش تــمــام انـبـیــا شـد
عزاداران خـورشـید غـریـبـیـم            ز هجرش روز ما شام عزا شد
»بشیر»ا کن دعا بر سوگواران            دلت بشکست و هنگام دعـا شد

مگـر می‌شـود گـریـه بسـیـار کرد            مگـر می‌شود دیـده خـونـبـار کرد
مگر می‌شود صحبت از خار کرد            مـگـر مـی‌شـود نـقـل بـازار کـرد

ولی از غم و غصه‌اش دق نکرد!

مگر می‌شود خـیـمه سـوزان شود            در آن شعـلـه‌ها عـمّه حـیران شود
کـشـیـده نـصـیـب یـتـیـمــان شـود            رد دسـت‌هـاشـان نــمـایــان شــود

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

مگـر مـی‌شـود گـفـت از سوخـتن            چه‌هـا می‌کـشـیـد عـمـه خـوب من
ز تــوهــیــن آن خـولـی بــد دهـن            مگـر می‌شـود گـفـت از زن زدن

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

مـگـر ‌مـی‌شـود لـشـگـر نـیـزه‌دار            بـیـوفـتـد به دنـبـال یک طفـل زار
بـبــیـنـی ســر شـاه را نـی ســوار            ز داغ رقـــیـــه شـــده بــی‌قـــرار

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

حـرم شـد گـرفـتـار رنج و عـذاب            چه‌ها کـرد با دست‌هـامـان طـناب
مگر می‌توان روضه خواند آب آب            مگر می‌شود حـرف زد از ربـاب

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

شبی که حرم سمت غمخـانه رفت            به مهـمـانی قـصـر شـاهـانه رفت
ز شـوق پـدر طـفـل دردانـه رفت            مگر می‌تـوان گـفت ویـرانه رفت

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

کنون این من و این دل گریه خیز            کـه اشـکـم بُـود کـربـلا را گـریـز
چه بـایـد کـنـم با غـمـش یا عـزیز            مگر می‌شود گفت حرف از کنیز

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

زهر آخر راحـتم کرد از جـفای کربلا            شاهـد عـیـنی شدم در مـاجـرای کربلا
پنجمین خورشیدِ تابانم که می‌سوزم ز غم            زنـدگی کـردم هـمیشه پا به پای کربلا

سالها همچون پدر خون گریه کردم بر حسین            کاش می‌شد جان دهم در روضه‌های کربلا

همسفـر بودم به سنِ کودکی با کاروان            صحنه‌هایی دیده‌ام در جای جای کربلا
تشنگی را لمس کردم در غروبِ عاطفه            مُردم و زنـده شدم در قـهـقـرای کربلا
دیده‌ام خیلی خجالت می‌کِشد بانو رباب            شیرخواره شد نـوا و هـای‌هـای کـربلا
داغ جـدّم پشتِ عمّه زینبم را خم نمود            خـم شده قـدِ کـمـانش در مـنـای کـربلا
بر سرِ نیزه زدند رأسِ حسین ابن علی            وای از کعبِ نی و از نیـزه‌های کربلا
غارت و یغما شروع شد آل عصمت را زدند            رنگِ نـیـلـوفـر گرفـتند بچّه‌های کربلا
دستهامان بـسته شد با ریـسمانِ متصّل            وَ اسـارت شد نـصیبِ لالـه‌هـای کربلا
عمّه‌ام مجروح شد از ضربه‌های بی‌هوا            مطـمئـنـم شد فـقـط خـیر النـسای کربلا
کوفه و شامات رفتیم و نفس از ما گرفت            ما بـلا دیـدیـم ...از بـعـدِ بـلای کـربلا
بسته‌ام بارِ سفـر را باز می‌گویم حسین            از سرم هرگز نرفته چون هوای کربلا

طفل باشی غم بسیار ببینی سخت است           غنچه باشی ستم خار ببینی سخت است

غربت و غارت و داغ و عطش و در به دری           نصف روز این همه آزار ببینی سخت است

اربـاً اربـا تن خـونـین اذان گـوی حـرم           به زمین دست علمدار ببینی سخت است

روی تل بر سر و سینه زدن و بی‌کسی           دخـتر حـیـدر کـرار ببـیـنی سخت است

زیـر پـا و تـه گــودال امــان از گـودال           یک تن و آن همه اشرار ببینی سخت است

بین یـک خـیـمـه آتـش زده بـابـایـت را           با تن خسته و تب‌دار ببینی سخت است

سر هـجـده پـسر فـاطـمه را بر سـر نی           با دو تا چشم گهربار ببینی سخت است

روضه ام حرف رباب است اگر حرمله را           در همه عمر تو یکبار ببینی سخت است

به خدا هیچ کجا سخـت‌تر از شـام نـبود           عمه ات را سر بازار ببینی سخت است

پایکوبی و کف و هلهله و خنده و رقص           دور یک مشت عزادار ببینی سخت است

بین نا محرم و بر ناقه و طفـلت به بغل           مادرت را که گرفتار ببینی سخت است

دخـتـران عـلی و فـاطـمـه بـازو بـسـتـه           وسط مجـلس اغـیار ببـینی سخت است

طفل باشی ولی هـمبازی خود را دیگر           خسته و دست به دیوار ببینی سخت است

روضــه‌دارِ مـــنــا تـوئـی آقـا            شــاهــدِ کــربــلا تــوئــی آقــا

پیش تو مـادرت زمین خورده            نــوۀ مـجــتــبــی تــوئــی آقــا

هـمـره عــمـه آمــدی گــودال            راویِ مـــاجــرا تــوئــی آقـــا

آنکه دیـده گـروه گـروه زدنـد            سنگ و چوب و عصا توئی آقا

آنکه دیده به زیرِ چکـمۀ شمر            شـاه، زد دسـت و پـا توئی آقا

آنـکـه دیـده تـمــام قــرآن شـد            بـا لـگـد جـا بـه جـا تـوئی آقـا

آنکه دیده ضریح مـویِ حسین            دسـتِ یـک بـی‌حـیـا تـوئی آقا

آنـکـه دیـده سـرِ عـزیـزِ خــدا            رفـت بـر نـیـزه‌هـا تـوئـی آقـا

بعد از آن شـاهـدِ هـجـومِ سپاه            ســویِ آل عــبــا تــوئــی آقــا

آنـکـه هــمــراه قـافـلـه رفـتــه            ســویِ شــامِ بــلا تــوئـی آقــا

سخت بر تو گذشت آن ساعات

بد شـکـسـتـنـد حـرمت سادات

اوج بـی‌غـیـرتـی نـشـان دادند            سنگ در دست این و آن دادند

اول شـهـر عـنـان مـرکـب را            دست یک مشت بد دهان دادند

جای عرضِ سلام، پیر و جوان            نـاسـزاهــا بـه کــاروان دادنـد

سرِ هر کـوچه با سرِ انگـشت            دخـتـرِ فــاطـمـه نـشـان دادنـد

بـوســه‌گـاهِ رســول خـاتــم را            به دمِ چـوبِ خــیـزران دادنـد

سخت بر تو گذشت آن ساعات

بد شـکـسـتـنـد حـرمت سادات

قـلبی که در آن، نور خدا خواهد بود            در راه یـقـین، قـبـلـه‌نـما خـواهـد بود
آن‌کـس که اطـاعـت از خـداونـد کـند            او شـیـعۀ راسـتـیـن مـا خـواهـد بـود

قَالَ البَاقر علیه‌السلام: إِنَّمَا شِيعَتُنَا مَنْ أَطَاعَ اللهَ

امام باقر علیه‌السلام فرمودند: به راستی شیعۀ ما کسی است که خدا را اطاعت کند؛ الأمالی للطوسی، ص۲۷۳

هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست            جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
انـگـار کـه هـم‌رکـاب مـهــدی بــوده            در لشکر و خیمه‌گاه او جان داده‌ست

قَالَ البَاقر علیه‌السلام: ما ضَرَّ مَنْ ماتَ مُنْتَظِراً لِأَمْرِنَا أَنْ لا یَمُوتَ فی وَسَطِ فُسْطاطِ الْمَهْدِیِّ(علیه‌السلام) وَ عَسْكَرِهِ

امام باقر علیه‌السلام فرمودند: کسی که در حال انتظار بمیرد، ضرر نکرده است و همانند کسی است که در وسط خیمه مهدی(علیه‌السلام) و سپاهیانش جان داده است الکافی، ج۱، ص۳۷۲

وقتی که زهرِ کینه ز زین تا جگر رسید            انگار قصّۀ غـم عـمرش به سر رسید

از سـوز زهـر نـالـۀ جانکـاه می‌کشید            از فـرط تـشـنـگی چِـقَـدَر آه می‌کـشید

او سروِ دانشی‌ست که قدش خمیده است            خود را به کنج حجره به زحمت،کشیده است

پـروانـه‌ای که پَـر زدنش فـرق می‌کند            شمعی که شکل سوختنش فرق می‌کند

حـالا به یـاد خـاطـره‌هـا گـریه می‌کند            بـا یـاد داغ کـرب وبـلا گـریه می‌کـند

او امـتـداد غُـصّـۀ فـردای کـربـلاست            هم‌نـالۀ سه سالۀ صحـرای کـربـلاست

دریای غیرت و غضبش پُر تلاطم است            بـیـن تـمـام قـافــلـه او مـرد دوم اسـت

او آشـنای هق هق اشـک شبـانه‌هاست            زخـمیِّ دست سـلـسله و تازیانه‌هاست

طفل آمده ولی چِـقَـدَر پیـر گـشـته بود            بی جان و خسته از غل و زنجیر گشته بود

با آبـلـه ز پـای خـودش کـار می‌کـشید            مثـل رقـیّـه از کـف پـا خـار می‌کـشید

انگار زهر تـازه تری از جگر گذشت            تا غصه‌های بی‌حد شام از نظر گذشت

او دیـده با چه سـخـتی و آزار بُرده‌اند            نـامـوس شـاه را، سـر بـازار بـرده‌اند

او دیده رقـص مـسـتی بزم شـراب را            او دیـده خــیــزران و لب آفــتــاب را

با یاد صحنه‌ای، جگرش پاره پاره شد            حرف کـنیز شد، به سکـینه اشاره شد

من ز طـفـلی غـم و انـدوه مکرر دیدم            کـربـلا بـود که لـرزیـدن دخـتـر دیـدم

سخت‌تر زآنچه حسن دیده در آن کوچۀ تنگ            من در این دشـت بـلا چند برابر دیـدم

هـمـره عــمـه به بـالای بـلـنـدی رفـتـم            در کف شمر دنی کاکل و خنجـر دیدم

موقـع سوخـتن خـیـمه صـدا زد عـمـه            زنـده شد در نظـرم آنچه پس در دیـدم

یا رب ای‌کاش نیـاید به سر هیچ کسی            صحنه‌هایی که به این چشم زخون تر دیدم

السلام ای گـلـبن بـسـتان زین العـابدین            نـوربخـش عـالـم هـستی امام پنـجـمـین

ای گل باغ ولایت نجـل خـتم المرسلین            جان زهـرا هـسـتی مولا امیرالمـومنین

عالم عـلم النـبـیـین، طـیّـبی و طاهـری            هفـتمین معـصوم این عـالـم امام باقری

ای که هستی زینت خاک گـلستان بقیع            در میان خاکیان وعرشیان قدرت رفیع

زینت شهـر مـدینه خاک قـبر و تربتت            سوخـته قـلب تمام شیـعـیان از غـربتت
ای که هستی بر امام ساجدین نور دوعین            بوده‌ای همسنگرمولای مظلومان حسین

بـوده‌ای همراه بـابـای غـریـبت کـربـلا            دیـده‌ای پـرپـر ز جـور اشـقـیـا آلالـه‌ها

اربـاً اربا پیـکـر در خون اکـبر دیده‌ای            حـنجـر ببـریدۀ گـلگـون اصغـر دیده‌ای
دیـده‌ای دسـتـان بـبـریـده کـنار عـلـقـمه            نالـه‌هـا و گـریـه‌های نـوگـلان فـاطـمـه

صحنه‌های غم فزا را کرده‌ای مولا نگاه            دیدی آمد شمر کین گستر بسوی قـتلگاه
دیده‌ای شمر ستمگر از کمر خنجر کشید            پیش چشم عمه‌ات زینب حسین را سر برید
در میان موج خون دیدی تن صد چاک او            بر روی نیـزه بدیدی ماه روی پاک او

دیـده‌ای دشمن زده آتش تـمام خـیـمه‌ها            دیـده‌ای سرهای ببریده به روی نیزه‌ها

دیده‌ای اهـل حـرم را ظـالـمانه می‌زدند            سیلی و کعـب نی و با تـازیانه می‌زدند

دیده‌ای بر روی طفلان جوهر نیلی زدند            عمه‌ها و کودکان را از ستم سیلی زدند

دیده‌ای بر زخم عمه دشمن دین زد نمک            بر اسیران ستـم‌دیـده ز کـینه زد کـتک

چشم گریان قلب سوزان دیده‌ای شام بلا            رأس سالار شهیدان را تو در تشت طلا

دیده‌ای بـزم شـراب و آن یـزید بی‌حـیا            می‌زد از کینه به لبهای حسین چوب جفا
نیمۀ شب پرپر از کینه تو لاله دیـده‌ای            کنج ویران غسل ودفن یک سه ساله دیده‌ای

ظلم دشمن را نگر از زهر آغشته به زین            جان تو گـشـته فـدا در راه قـرآن مـبین

من(رضایم) ریزه‌خوار خوان احسان شما            در تـمام طـول عمرم بوده مهـمان شما

والا بـود مــقــام تـو یـا بـاقـرالـعـلـوم            جـانـم فـداى نـام تـو یـا بـاقـر الـعـلـوم
اى پنجمین امام که چشم خواص است            دائـم به لـطـف عـام تو یا باقـرالعـلوم

بـاشـد اســاس دیـن نــبـى حُـبّ آل او            خـود این بـود کـلام تو یا باقـرالعـلوم
از انقـلاب عـلـمی‌ت اسـلام زنـده شد            نـازم بـر آن قـیـام تـو یا بـاقـرالعـلـوم
شیـرین بود کـلام تو هر چند از سـتم            گـردیـده تـلـخ کـام تـو یا باقـرالعـلـوم
سـوزانـده اسـت جـان هـشـام پـلـید را            آن آتـشـین پـیـام تـو یـا بـاقـر الـعـلـوم
گیرد ولى عصر به گاه ظهور خویش            از دشـمن انـتـقـام تـو یا بـاقـرالـعـلوم
همچون حـسین سـرور آزادگـان بـود            آزادگـى مــرام تـو یـا بـاقـر الـعــلــوم
اى خـسرو دیار ولا (حافظى) ز جان            شد کـمـترین غـلام تو یا باقـرالعـلـوم

زمین و آسمان ای شیعه در حزن و غم است امشب           همه اوضاع عالم زین مصیبت درهم است امشب
امام پنجمین شد کشته از زهر هشام دون           مدینه غم سرا از این غم و زین ماتم است امشب

یتیم و نوحه گر گردید اکنون حضرت صادق           به بر او را ز مرگ باب، زانوی غم است امشب
ولی راحت شد از رنج ومشقت حضرت باقر           به جنّت میهمان نزد رسول اکرم است امشب
به روی زین چو بنشستی ز دل نالید یا جدا           به فریادم برس مسموم جانم از سَم است امشب
عزیزانش چو بلبل زین مصیبت وا ابا گویان           به اندوه و غم و محنت سراسر عالم است امشب
هر آنچه اشک ریزی این زمان از دیدگان "تابع"           ز بهر حجت حق گر چه خون باری، کم است امشب